پائیز رو دوست دارم نه به خاطر حرفهای رمانتیکی مثل افتادن برگ های زرد از درختان ویا خش خش برگ ها زیر پای عابران.
دوست دارم به خاطر خلوتی غروبهاش.
به خاطر اینکه میتونم از سر کوچه تا تهش رو برم بدون اینکه مجبور باشم چشمام رو از زمین بردارم و به این و اون سلام کنم.
به خاطر اینکه میتونم به بهونه ی بارون پشت پنجره بایستم و زل بزنم به یه نقطه ی نامعلوم.
پائیز اول دل تنگیه.
پائیز سایه ی غمه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر